After rain comes sunshine - zaterdag 6 december

Hallo Allemaal!

Hier het verslag van zaterdag 6 december. Het is bijna niet te beschrijven wat we allemaal gedaan en gezien hebben, maar ik ga het proberen. Alvast een tip; je had er bij moeten zijn, dan snap en voel je het pas echt.

Na ontbijt werden we opgehaald door een driver en Ronald. We gingen naar Richard, een lokale teacher die woont in Amouria. Ronald en Richard kennen elkaar ook, vandaar dat hij ook mee ging. Dokter Ronald is overal! Met de auto vertrokken we richting Amouria, zo'n uurtje rijden vanaf Soroti. Eerst nog op het asfalt, maar op een gegeven moment gingen we de weg af en de bush in! Hobbelpaadjes, veel zand en hutjes. Eerst kwamen we aan bij de school waar Richard les geeft. Eigenlijk gewoon een grote hut, maar wel erg mooi. Hier zitten ongeveer 200 kinderen op. Van drie tot 13 jaar. De jongste kinderen gaan hier naar de nursery. En dan naar de primary, die ongeveer 7 klassen heeft. Een soort groep 1 tot 8 zoals in Nederland. Bij de school wachtte we op Richard. Ondertussen allemaal geklets van allemaal belangrijke mensen (vinden ze zelf). En plassen? Dat moest in de latrines. Een hokje met drie deuren en achter elke deur een gat in de grond. En hurken dan maar! Deze latrines waren net nieuw gebouwd en zagen en netjes uit. Maarja wij zijn het niet gewend. Na een uurtje kwam Richard. Weer een uur geklets en toen gingen we eindelijk op pad. Het was de bedoeling dat we naar 1 van de kindjes van mijn appeltaart actie gingen, maar dit werd even uitgesteld. Eerst gingen we naar twee oude vrouwen. Naar de een was de weg geen weg maar gewoon gras. Geen weg te bekennen. We kwamen aan bij twee hutjes en gingen er bij een naar binnen. Daar lag in een hoekje een oude vrouw. Ze was 90 jaar!! Dat is het dubbele van de levensverwachting hier! De vrouw had veel pijn, last van artritis, waarschijnlijk zweren en ooginfecties. Ook lag ze in haar eigen plas op een matje wat geen matras te noemen was. Ze kon niet lopen en zag bijna niks. Door het vele liggen had ze ook decubitus. Het was hartverscheurend om dat vrouwtje daar te zien liggen. De zorg voor haar kwam op haar man neer. Ze wonen te ver weg van een ziekenhuis en ze kunnen haar daar niet brengen. Het was verschrikkelijk zielig. Gelukkig hadden wijnwat pijnstillers in onze tas en Jannette had nog een stuk zeep over. Dat is het minste wat je kunt doen. Woensdag zijn we weer in dat gebied en gaan we weer langs om medicijnen en spullen te geven. We gingen met een brok in onze keel weg. Door naar de andere vrouw. Deze was in een hutje verderop. Ook een vrouw van zeker 80+. Ze zat buiten onde het dak van een hutje. De vrouw had veel cardiale klachten. Haar benen waren dik en glanzend van de oedeem (vochtophoping). Heel naar om te zien. Ook had ze een vergrote lever en een schimmelinfectie in haar mond. Door alle ziektes die ze had had ze ook erg veel pijn. Weer hartverscheurend om te zien. Woensdag gaan we ook weer bij haar langs om spullen en medicijnen te geven. Het is moeilijk om dan weg te lopen en haar zo achter te laten. We reden door verder de bush in. Er waren bijna geen paden meer te zien, maar toch zaten ze er. We zetten de auto neer en liepen over een klein paadje nog verder de bush in. Je verbaast je erover dat zo ver weg nog mensen wonen. We kwamen aan bij een mooi stenen huis. Midden in de bush. Richard ging Samson halen, het jongetje van de actie, die ergens in het gras eten aan het zoeken was. Hij kwam eraan lopen in een kapotte broek, zo kapot dat je alles kon zien. Hij had geen shirt aan en had in zijn hand twee kleine worteltjes, nog niet volgroeide aardappelen. Het was verschrikkelijk om hem zo te moeten zien. Ik had gelukkig nog wat koekjes in mn tas en die gaf ik hem. Die gingen zo naar binnen. Samson liet zn slaapplek zien in het huis. We gingen een donkere kamer binnen, het huis was helemaal vervallen. In die kamer lag een dun matrasje met een klamboe en er naast een kleedje op de vieze grond. En dat kleedje, dat was zijn slaapplek. Daar krijg je toch echt een brok in je keel van.. Diegene die op het matras lag was zijn oma, die aan de drank en tabak is. Geen veilige plek voor een jongetje van zes. We hadden kleren voor hem meegenomen maar die gaven we aan Richard. Als we ze aan Samson zelf zouden geven zouden de grotere kinderen die er ook rondliepen het van hem afpakken. Na een tijdje gingen we weer weg. Met de tranen in m'n ogen. We gingen naar Sarah toe, de zus van Samson. Zij woont bij Richard. Hij heeft haar in huis genomen omdat ze mishandeld werd en het niet veilig voor haar was. Bij Richard thuis liepen er nog meer kinderen. Zeker meer dan tien! Drie zijn van hem zelf, vijf van zn broer die met de noorderzon vertrokken was. En dan Sarah en andere kindjes die niet veilig thuis konden wonen. Ze waren allemaal wat verlegen maar nadat ik mijn camera tevoorschijn haalde en Gerben zn mobiel kwamen ze los. Ze vonden het allemaal interessant en maar lachen! Toen was het lunch tijd. Grote pannen vol met rijst, kip, beef en lever. En ja als blanken eerst opscheppen! En ze hadden geen vork, dus dat werd met je handen. Cees had ergens voor mij een vork gevonden dus ik had geluk. :) Na het eten was het tijd om met Richard te praten over Sarah en Samson. Ik heb namelijk geld opgehaald om hun schoolgeld daarmee te betalen. Ik heb genoeg opgehaald om ze allebei een jaar lang naar school te sturen. Zo krijgen ze een betere toekomst. Er werden even afspraken gemaakt dat Richard elke paar maanden wat foto's van ze zal sturen, en een berichtje over hoe het met ze gaat en wat de schoolresultaten zijn. Dat zit nu wel goed. Na het besprekeken keken we even naar het huis en alles en aan de zijkant van het huis zaten alle kinderen op het randje te eten. Borden vol! Daar moesten natuurlijk foto's van gemaakt worden. Geweldig om al die kindjes te zien, ik was er niet weg te slaan. En het leukste moment moest nog komen. Op de foto met Sarah en Samson. Samson was namelijk ook bij het huis van Richard gekomen en had al schoolkleding gekregen omdat hij echt niks had. Nou daar gingen we op de foto. Ze waren wel een beetje verlegen, begrijpelijk. Want er staat ineens een blank meisje naast hun te lachen. De foto's zijn goed gelukt en later kwamen alle andere kinderen ook bij voor een groepsfoto. Ik had gewoon een gezin aan kinderen om me heen. Geweldig! Ik wou er niet meer weg! Toch moesten we na een tijdje afscheid nemen. Ik heb nog nooit zo hard gezwaaid! Maar als het goed is zien we ze allemaal woensdag weer bij de outreach. Het was heel erg leuk maar ook moeilijk om Sarah en Samson te zien. Te zien waar de vandaan komen en wat hun omgeving. Dan weet en zie je waar je het voor doet. Ik zou zo weer uren lang appeltaarten willen bakken voor deze kindjes! Het was het dubbel en dwars waard. Na een ritje van een uur waren we teruf in Soroti. Met veel nieuwe indruken en herinneringen. Het was een heftige maar goeie dag.

Zondag gaan we naar de Baptisten kerk, de kerk naast het ziekenhuis. Eens zien wat we daar zullen beleven. Verder hebben we geen plannen. Even bijkomen van deze dag en voorbereiden op de week die komen gaat. Die word namelijk ook heel druk. Maandag, dinsdag en woensdag gaan we op outreach. Een druk maar goed programma.

Groetjes en liefs, twee avonturiers