Outreach 4 - woensdag 10 december

Hallo Allemaal!


Hier een nieuw reisverslag over de outreach van afgelopen woensdag.  

De outreach was weer in het Amouria district maar nu wat minder verder weg dan dinsdag. We gingen weer naar de school van Richard waar we alles zouden doen. We gingen vroeger weg dan de andere dagen en er gingen ook twee mensen meer mee. Daardoor zaten we met 19 mensen in het busje!! Als sardientjes in een blikje, maar dat kan hier gewoon.  Daar gingen we dan! De laatste outreach! Onderweg kwamen we de politie tegen en werden we aan de kant gezet.  Het busje zat toch wel echt te vol. Officieel mogen er maar 14 mensen in, maar nu zaten er vijf meer in! Na even verteld te hebben dat we een goed doel waren en goeie dingen gingen doen was het goed. Niks geen boete, gewoon lachen en weer doorrijden. Na een uur rijden kwamen we een boda tegen en op die boda zaten de twee weesjes die we dinsdag hadden ontmoet. Ze waren onderweg naar de school voor onze outreach, omdat ze erna met ons mee zouden gaan naar Soroti. Heel bijzonder dat we die onderweg ineens tegen kwamen. Allebei de kindjes hadden weer goed gegeten en gedronken en zagen er beter uit. We stopten en overlegden met de 'broer' die ook op de boda zat. Er kon geregeld worden dat hij een handtekening zette en dat de kinderen gelijk naar Amecet konden. Zo hoefden ze niet met ons in het busje mee. Dat was geregeld! De boda ging met de kinderen en hun 'broer' naar Soroti om naar Amecet te gaan en wij reden door naar de school.  De kindjes waren gered! Bij de school aangekomen stonden er al honderden mensen op ons te wachten! Het was een drukte van jewelste! We hadden al afgesproken het introduceren kort te houden zodat we gelijk konden beginnen omdat we heel veel mensen verwachten.  Eigenlijk zouden we op deze plek twee outreaches doen, 1 dag voor de kinderen en 1 dag voor de volwassen maar dit was niet haalbaar dus nu deden we alles in 1 dag. Na een korte introductie gingen we alles opzetten. In het ene schoolgebouw kwamen de dokters voor de kinderen. In een ander gebouw de dokters voor de volwassenen.  Zo was het toch mooi verdeeld.  Het lab in een lokaal ernaast en de bioscoop in een aparte hut. Esther die alles registreerde zat onder een boom aan een tafeltje. En toen begon de drukte. Er was helaas heel weinig schaduw waardoor alle mensen, en dit waren er heel veel, onder de zijkanten van de hutten/schoolgebouwen gingen zitten. Hierdoor was het overal verschrikkelijk druk en kon je er amper doorheen komen.  De bioscoop was gelijk helemaal vol en iedereen keek weer met grote ogen naar de Jezus film. Weer een groot succes! De dokters waren nog maar net begonnen en er was al weer een bijzonder geval. Een jonge vrouw zat trillend en huilens bij een dokter en het was onduidelijk wat er aan de hand was. Wel wisten we al dat ze een week niet gegeten had. Na wat overleg werd er besloten dat ze via een infuus wat glucose kreeg toegediend, vanwege het niet eten. En toen kwam de vraag of ik even de naald wou inbrengen.  Nee dankjewel.  Bij donkere mensen is dat toch een stuk moeilijker.  Een van de dokters bracht de naald in en via de naald brachten we meerdere spuiten met glucose water in. Uiteindelijk werd haar verhaal duidelijk.  Ze was al vier jaar bezig om kinderen te krijgen maar elke keer werd ze wel weer ongesteld, dus was ze niet zwanger.  En als je in deze cultuur je man geen kinderen kunt geven heb je grote kans dat je verstoten word. De jonge vrouw was dus erg overstuur dat ze weer ongesteld was geworden en ging daarom niet meer eten. En toen bleek dat ze 18 jaar was, en al 4 jaar getrouwd is en bezig is om kinderen te krijgen. Die leeftijden zie je hier meer in deze cultuur. Na de toediening van glucose werd ze apart gelegd, maar ze was helemaal in diepe slaap en kon dus niet zelf lopen. Dus wat doe je dan?  Dan laat je Gerben en Sam, de technische man, haar  even vertillen. Hoppa.  Tussen alle mensen door. Kan allemaal! Ondertussen werd er omgeroepen of er familie van haar was en of die wou komen. De familie kwam en er werd voor haar gezorgd.  Een paar uur later zagen we haar weer rondlopen dus dat was weer goed. Ook Sarah en Samson (onze kindjes) waren er ook. Heel leuk om ze weer te zien! Sarah had het jurkje aan wat we voor ze gekocht hadden en Samson het schooluniform.  Ze zagen er allebei goed uit en we hebben de hele dag echt contact met ze gehad. Echt heel fijn! En natuurlijk gingen we weer met ze op de foto. Want deze twee zijn toch echt wel heel speciaal voor ons. Richard was er natuurlijk ook en liet ons foto's zien van Samson met de kleren die we voor hem meegenomen hadden. Er wors goed voor ze gezorgd! Helaas woont Samson dan nog wel bij zijn oma , maar hopelijk in de toekomst ook net zoals zn zus bij Richard. Sarah en Samson gingen natuurlijk ook langs de dokter en helaas had Sarah malaria. Heel erg sneu. Gelukkig kreeg ze de juiste medicijnen en moet dit hopelijk snel weer over zijn. Samson had geen malaria maar kreeg een kuur voor een aantal infecties/ontstekingen.  

De hele dag door werden mensen geholpen, geregistreerd en kregen ze medicijnen.  Er waren zoveel mensen! Op een gegeven moment had dokter Ronald een patiënt waarvan ik dacht dat ze negen maanden zwanger was. Dit bleek een tumor te zijn!! Ongelooflijk.  De vrouw had waarschijnlijk kanker, maar dat word hier bijna nooit behandeld omdat het zo veel geld kost. Ze had ook nog een gezwel in haar wang/nek, ter grootte van een sinaasappel.  Heel naar om te zien dat daar waarschijnlijk niks aan gedaan kan worden.  Op een gegeven moment was het al bijna vijf uur en waren nog niet alle mensen aan de beurt geweest. Maar omdat het hier zeven uur donker is moesten we wel aan afsluiten denken. Uiteindelijk werd er besloten om te stoppen.  Maar om vrijdag terug te komen om de mensen te helpen die nog niet geholpen waren of nog geen medicijnen hadden gekregen omdat deze op waren. Toch geen laatste outreach! Na het afsluiten en opruimen kregen we weer een lunch. Elke keer weer een lunch terwijl die mensen zelf amper te eten hebben. Maar het hoort erbij. Een half lauwe cola erbij smaakt dan prima.  Uiteindelijk, na ongeveer weer 500 mensen geholpen te hebben gingen we weer naar huis. Met zn allen weer proppen in het busje en hobbelen maar. Om acht uur waren we dan eindelijk thuis.  Moe maar voldaan. Maar deze nacht sliepen we niet meer in het hotel. We sliepen in het huis van Evert en Nel. Zij waren weer onderweg naar Nederland en  daardoor kunnen wij nu in hun huis verblijven.  Maar voordat we konden gaan slapen moesten we weer de koffers uitruimen, de bedden opmaken en eten.  En dan eindelijk ons bed in! 

De volgende morgen mogen we uitslapen en worden we om elf uur opgehaald om mee te gaan naar een project van Pastor Sam. Weer een dag erop uit. We zullen zien wat we dan weer gaan beleven!


Groetjes en liefs van ons