Slumps - Woensdag 17 december
Blijf op de hoogte en volg Naomi
23 December 2014 | Oeganda, Entebbe
Hallo Allemaal!
Hier het verslag van woensdag.
Woensdagochtend gingen we met de boda naar het weeshuis van Blessings4you Uganda. Dit is het weeshuis van een vriendin van Jannette. Hier wonen nu negen kinderen. Allemaal een mooie kamer, kleding en ze gaan naar school Bij het weeshuis was ook Brain, een vriend van Cees en Jannette. Hij zou ons rond gaan leiden in de slumps. Na even rondgekeken te hebben in het weeshuis was het tijd om naar de slumps te gaan. Hier gingen we lopend heen. We liepen door de prachtige natuur en ik kon me niet voorstellen dat daar tussen de bomen de krottenwijken lagen. We konden ze namelijk ook niet zien liggen. Maar na een tijdje lopen, de heuvel een beetje op, liepen we vanzelf de krottenwijken binnen. En wat je daar ziet treft alles. Na drie weken Oeganda waren we wel wat gewend, maar hier is het nog een tandje erger. De huizen kun je geen huizen noemen en zijn een bij elkaar geraapt hutje. Wat dakplaten, wat klei en wat hout. De ondergrond is vies en overal ligt poep, resten eten en andere viezigheid. Het opent echt even je ogen. Brain leidde ons rond en vertelde van alles. Zo was er een huisje waar we langs liepen waar een aantal kinderen in wonen die kort geleden hun beide ouders verloren zijn aan HIV. Verschrikkelijk natuurlijk! We gingen ook naar een aantal vrouwen toe die mee doen met een project dat Brain opgezet heeft. Deze vrouwen maken zelf kralen door speciaal soort papier op te rollen en deze met een speciale lijm hard te maken. En van die kralen maken ze kettingen, armbanden, oorbellen en tassen. Het ziet er prachtig uit en je kunt het niet geloven dat dat met de hand gemaakt is. Prachtig! Ondertussen verzamelde de kinderen om ons heen. Ze bleven maar komen! En allemaal willen ze je aanraken, je hand vast houden en omhoog getild worden. Op een gegeven moment had Gerben tientallen kinderen aan z'n armen hangen. Allemaal lachen en gillen. En de camera vonden ze ook helemaal geweldig. Iedereen wou op de foto en dan ook de foto zien. Hij werd bijna uit m'n handen getrokken, zo enthousiast waren ze. Maar in de slumps is er niet alleen maar blijheid, er zit ook een nare kant. Er kwam een jongetje naar ons toe van nog geen 8 jaar met een baby op zijn rug. Hij vroeg of wij hem en zijn broertje mee konden nemen als we weer weg gingen. Zodat zij gered konden worden en een beter leven zouden kunnen hebben. Dat is toch hartverscheurend! Het liefst hadden we hem en zijn broertje natuurlijk meegenomen, maar helaas kan dat niet... En we zagen nog veel meer dingen. Zo stond er een zelf gemaakte 'bbq' met daarop een stuk vlees wat we niet konden plaatsen en daarnaast lagen een aantal dingen waarvan we nou niet wisten wat het was. Maar na goed kijken bleken het geitenballen te zijn! Met alles er nog op en aan. Zelfs de geitenstaart. We liepen toen heel gauw door! Vlak voordat we de slumps uitliepen zag ik nog een huisje wat me opviel. Het was een slecht en vies huisje, maar op de buitenkant was er met vrolijke kleuren getekend. Met teksten als I love God, God is Great en bloemen en harten. Het is zo bijzonder om te zien dat de mensen die eigenlijk helemaal niks meer hebben nog zoveel geloof en hoop hebben! Hier heb ik zoveel respect voor! Ze hebben niks, zitten aan de grond en hebben geen toekomst. Maar deze mensen hebben er nog geloof in en hebben nog steeds hoop. Zo bijzonder.
Na een uur door de slumps gelopen te hebben, afscheid genomen van de kinderen (dit ging niet zo makkelijk, ze laten je niet los) liepen we weer terug van het weeshuis. En wat een impact heeft dat uurtje op ons gemaakt. Er zijn geen woorden voor, dit moet je zelf meemaken en met je eigen ogen zien. Na even bijgekomen te zijn gingen we weer terug naar de B&B om daar even te douchen en om te kleden. Om 1 uur stond Henry, de driver klaar om ons naar Entebbe te brengen. Weer terug naar de plek waar we de reis begonnen. Alle koffers weer in de auto en daar gingen we. We hebben er zo'n 4 uur over gereden. Onderweg was er natuurlijk weer heel veel te zien. Taxi busjes met 50 kippen op het dak, taxi busjes met zoveel zwarte rook dat je je afvraagt wanneer ie uit elkaar valt en nog veel meer. Altijd bekijks op de weg! Ook reden we door de hoofdstad Kampala. Een verschrikkelijk grote drukke stad. Met file's en het eerste stoplicht in Oeganda! Hij deed het wel, maar als 'ie op rood stond, ging iedereen juist rijden. Na 4 uur kwamen we eindelijk aan in Entebbe bij de b&b waar we ook sliepen toen de reis net begon. Alle koffers weer uitpakken, lekker eten en naar bed! Morgen (donderdag) dan toch echt de laatste dag. Overdag rustig aan doen en rond half negen zullen we naar het vliegveld vertrekken. Helaas gaan we dan toch echt bijna naar huis.
Groetjes
Hier het verslag van woensdag.
Woensdagochtend gingen we met de boda naar het weeshuis van Blessings4you Uganda. Dit is het weeshuis van een vriendin van Jannette. Hier wonen nu negen kinderen. Allemaal een mooie kamer, kleding en ze gaan naar school Bij het weeshuis was ook Brain, een vriend van Cees en Jannette. Hij zou ons rond gaan leiden in de slumps. Na even rondgekeken te hebben in het weeshuis was het tijd om naar de slumps te gaan. Hier gingen we lopend heen. We liepen door de prachtige natuur en ik kon me niet voorstellen dat daar tussen de bomen de krottenwijken lagen. We konden ze namelijk ook niet zien liggen. Maar na een tijdje lopen, de heuvel een beetje op, liepen we vanzelf de krottenwijken binnen. En wat je daar ziet treft alles. Na drie weken Oeganda waren we wel wat gewend, maar hier is het nog een tandje erger. De huizen kun je geen huizen noemen en zijn een bij elkaar geraapt hutje. Wat dakplaten, wat klei en wat hout. De ondergrond is vies en overal ligt poep, resten eten en andere viezigheid. Het opent echt even je ogen. Brain leidde ons rond en vertelde van alles. Zo was er een huisje waar we langs liepen waar een aantal kinderen in wonen die kort geleden hun beide ouders verloren zijn aan HIV. Verschrikkelijk natuurlijk! We gingen ook naar een aantal vrouwen toe die mee doen met een project dat Brain opgezet heeft. Deze vrouwen maken zelf kralen door speciaal soort papier op te rollen en deze met een speciale lijm hard te maken. En van die kralen maken ze kettingen, armbanden, oorbellen en tassen. Het ziet er prachtig uit en je kunt het niet geloven dat dat met de hand gemaakt is. Prachtig! Ondertussen verzamelde de kinderen om ons heen. Ze bleven maar komen! En allemaal willen ze je aanraken, je hand vast houden en omhoog getild worden. Op een gegeven moment had Gerben tientallen kinderen aan z'n armen hangen. Allemaal lachen en gillen. En de camera vonden ze ook helemaal geweldig. Iedereen wou op de foto en dan ook de foto zien. Hij werd bijna uit m'n handen getrokken, zo enthousiast waren ze. Maar in de slumps is er niet alleen maar blijheid, er zit ook een nare kant. Er kwam een jongetje naar ons toe van nog geen 8 jaar met een baby op zijn rug. Hij vroeg of wij hem en zijn broertje mee konden nemen als we weer weg gingen. Zodat zij gered konden worden en een beter leven zouden kunnen hebben. Dat is toch hartverscheurend! Het liefst hadden we hem en zijn broertje natuurlijk meegenomen, maar helaas kan dat niet... En we zagen nog veel meer dingen. Zo stond er een zelf gemaakte 'bbq' met daarop een stuk vlees wat we niet konden plaatsen en daarnaast lagen een aantal dingen waarvan we nou niet wisten wat het was. Maar na goed kijken bleken het geitenballen te zijn! Met alles er nog op en aan. Zelfs de geitenstaart. We liepen toen heel gauw door! Vlak voordat we de slumps uitliepen zag ik nog een huisje wat me opviel. Het was een slecht en vies huisje, maar op de buitenkant was er met vrolijke kleuren getekend. Met teksten als I love God, God is Great en bloemen en harten. Het is zo bijzonder om te zien dat de mensen die eigenlijk helemaal niks meer hebben nog zoveel geloof en hoop hebben! Hier heb ik zoveel respect voor! Ze hebben niks, zitten aan de grond en hebben geen toekomst. Maar deze mensen hebben er nog geloof in en hebben nog steeds hoop. Zo bijzonder.
Na een uur door de slumps gelopen te hebben, afscheid genomen van de kinderen (dit ging niet zo makkelijk, ze laten je niet los) liepen we weer terug van het weeshuis. En wat een impact heeft dat uurtje op ons gemaakt. Er zijn geen woorden voor, dit moet je zelf meemaken en met je eigen ogen zien. Na even bijgekomen te zijn gingen we weer terug naar de B&B om daar even te douchen en om te kleden. Om 1 uur stond Henry, de driver klaar om ons naar Entebbe te brengen. Weer terug naar de plek waar we de reis begonnen. Alle koffers weer in de auto en daar gingen we. We hebben er zo'n 4 uur over gereden. Onderweg was er natuurlijk weer heel veel te zien. Taxi busjes met 50 kippen op het dak, taxi busjes met zoveel zwarte rook dat je je afvraagt wanneer ie uit elkaar valt en nog veel meer. Altijd bekijks op de weg! Ook reden we door de hoofdstad Kampala. Een verschrikkelijk grote drukke stad. Met file's en het eerste stoplicht in Oeganda! Hij deed het wel, maar als 'ie op rood stond, ging iedereen juist rijden. Na 4 uur kwamen we eindelijk aan in Entebbe bij de b&b waar we ook sliepen toen de reis net begon. Alle koffers weer uitpakken, lekker eten en naar bed! Morgen (donderdag) dan toch echt de laatste dag. Overdag rustig aan doen en rond half negen zullen we naar het vliegveld vertrekken. Helaas gaan we dan toch echt bijna naar huis.
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
