Driving like hell
Door: Naomi
Blijf op de hoogte en volg Naomi
16 Februari 2017 | Oeganda, Kotido
Dag 8 – 16 feb. 17
Vandaag is de dag dat we vertrekken uit Mbale. Na 4 nachten is het tijd om verder te trekken.
We staan al vroeg op om eerst alle koffers weer op het dak te doen om daarna vlug te ontbijten. Rond 8 uur zijn we vertrokken. Eerst een 2 uur durige rit naar Soroti. Een iets kleiner dorp/stad meer in het noorden/midden van Oeganda. Onze vorige reis zijn we hier ook geweest. Gelukkig was de weg goed geasfalteerd waardoor we goed door konden rijden. 2 uur rijden is goed te doen; af en toe wegdutten, wat drinken/eten en het landschap veranderde in de loop van de tijd.
In Soroti aangekomen werden we aangehouden door de verkeerspolitie, die staan hier overal en nergens. Hij vroeg waar we heen gingen en stapte bij ons in, hij wilde graag mee rijden naar het centrum. Dat kan hier gewoon in Afrika ;) In het centrum aangekomen nog even wat te eten en drinken halen in de supermarkt om daarna door te rijden naar het Soroti Hotel. Tijdens onze vorige reis hebben we hier een flink aantal nachten en deze reis gaan we er ook weer heen, dus we moesten onze reservering even officieel maken. Voor ons twee ontzettend leuk om het hotel en Soroti weer te zien. Veel dingen herkenden we nog. Soroti is een kleinere stad en daardoor ook wat rustiger en een relaxtere sfeer. Heerlijk vinden we dit.
Hierna gingen we dokter Ronald ophalen. Die heeft vorig jaar een nieuw huis gebouwd en afgelopen kerst een dochtertje gekregen dus terwijl we hem ophaalden konden we gelijk dat allemaal zien. De weg erheen was een slechte weg met veel gaten en hobbels en soms ging het er zo hobbelig aan toe dat het me niet zou verbazen als er een koffer van het dak zou vallen of een wiel eraf zou vallen ;) Dit viel gelukkig mee. Even kort Ronalds huis gekeken en zijn vrouw en dochtertje ontmoet. Bij Ronald hebben we alle medicijnen in het busje gezet. Het dak was natuurlijk al helemaal vol dus de dozen medicijnen moesten in het busje. En dat kan allemaal. Hier in Afrika past alles. Ook alle bananen en watermeloenen van de markt van gisteren in het busje en erna weer de hobbel weg terug naar de grote weg. Daar stond een echtpaar op ons te wachten. We gaan vandaag namelijk een flinke reis maken naar de plek Kotido. Een dorp/stad in het noord/oosten van Oeganda waar de Karamodja stam woont. Een bijzondere Afrikaanse stam. De man is daar de … van en weet de weg er naar toe. Niemand van ons, ook Ronald en Mozes, zijn hier nog nooit geweest. Dus weer twee mensen erbij in het busje. 12 personen, 16 koffers op het dak, 6-8 dozen medicijnen, 12 rugzakken en 6 flinke trossen bananen in 1 busje. Je kunt het je niet voorstellen, maar het past! Al zit het wel wat krap… ;)
En nu gaan met die banaan. Een flinke reis voor de boeg. We zijn zeker 5 à 6 uur onderweg geweest. In Soroti gingen we al snel van een asfalt weg af en vanaf toen begon het gehobbel. Een ontzettend slecht zand weg met veel stenen en gaten erin. En dat voor zeker 5 uur lang. Het voelde een beetje alsof je op een trilplaat staat, in een sauna en dat je ook nog in een blik sardientjes zit. Het was echt flink volhouden de hele rit. Op een gegeven moment gingen we zo hard heen dat er deuken kwam in het dak van de koffers. Van dat sardientjesgevoel werden we ook heel flauw dus we hebben ook wel flink gelachen in het busje. Maar ook af en toe geslapen,ik, Naomi dan, hoe kan het ook anders.
En terwijl we verder en verder van Soroti af gingen hoe droger de omgeving werd. Steeds meer groen verdween en de grond werd droger en droger. Ook de bomen werden steeds minder en er kwamen steeds meer cactussen. Ook de huisjes werden armoediger en minder van steen en meer van klei/zand/stro. Na dik 5 uur en maar 1 kleine stop van 10 minuutjes kwamen we ein de lijk aan in Kotido. Een klein dorpje. Hier hebben we met z’n allen een lunch/diner gegeten bij een plaatselijk restaurantje. Het was meer een gebouw van 4 bij 3 met wat plastic stoelen. Het was ondertussen ook al half vijf dus we lustten ook wel wat. We kregen echt local food. Rijst, chaipati (soort ongezoete pannenkoek), kip, rund, pocho (maismeel met water), bruine bonen en bananenbrei. Na van alles wat geproeft te hebben gingen we door naar ons nieuwe guesthouse voor de aankomende 3 nachten. Ieder stel kreeg een eigen banda (rond huisje met rieten dakje) en daarna weer alle koffers van het dak.
In de avond hebben we rustig aan gedaan. Het gebied waar we nu zitten is zo ontzettend droog, maar het waait er ook hard waardoor je helemaal zanderig bent. Een lekkere douche was zeer welkom kun je begrijpen.
Erna nog verse ananas geslacht en wat spelletjes gedaan. Niet te laat naar bed, want morgen gaan we onze derde outreach doen. We zijn erg benieuwd naar de mensen die we morgen gaan zien en welke ziektes zij allemaal hebben. Ook gaan we de bijvoedingsflesjes (nutridrink) die we vanuit Nederland mee hebben genomen uitdelen aan degene die het meest ondervoed zijn.
We kijken uit naar morgen!
Liefs, ons
Vandaag is de dag dat we vertrekken uit Mbale. Na 4 nachten is het tijd om verder te trekken.
We staan al vroeg op om eerst alle koffers weer op het dak te doen om daarna vlug te ontbijten. Rond 8 uur zijn we vertrokken. Eerst een 2 uur durige rit naar Soroti. Een iets kleiner dorp/stad meer in het noorden/midden van Oeganda. Onze vorige reis zijn we hier ook geweest. Gelukkig was de weg goed geasfalteerd waardoor we goed door konden rijden. 2 uur rijden is goed te doen; af en toe wegdutten, wat drinken/eten en het landschap veranderde in de loop van de tijd.
In Soroti aangekomen werden we aangehouden door de verkeerspolitie, die staan hier overal en nergens. Hij vroeg waar we heen gingen en stapte bij ons in, hij wilde graag mee rijden naar het centrum. Dat kan hier gewoon in Afrika ;) In het centrum aangekomen nog even wat te eten en drinken halen in de supermarkt om daarna door te rijden naar het Soroti Hotel. Tijdens onze vorige reis hebben we hier een flink aantal nachten en deze reis gaan we er ook weer heen, dus we moesten onze reservering even officieel maken. Voor ons twee ontzettend leuk om het hotel en Soroti weer te zien. Veel dingen herkenden we nog. Soroti is een kleinere stad en daardoor ook wat rustiger en een relaxtere sfeer. Heerlijk vinden we dit.
Hierna gingen we dokter Ronald ophalen. Die heeft vorig jaar een nieuw huis gebouwd en afgelopen kerst een dochtertje gekregen dus terwijl we hem ophaalden konden we gelijk dat allemaal zien. De weg erheen was een slechte weg met veel gaten en hobbels en soms ging het er zo hobbelig aan toe dat het me niet zou verbazen als er een koffer van het dak zou vallen of een wiel eraf zou vallen ;) Dit viel gelukkig mee. Even kort Ronalds huis gekeken en zijn vrouw en dochtertje ontmoet. Bij Ronald hebben we alle medicijnen in het busje gezet. Het dak was natuurlijk al helemaal vol dus de dozen medicijnen moesten in het busje. En dat kan allemaal. Hier in Afrika past alles. Ook alle bananen en watermeloenen van de markt van gisteren in het busje en erna weer de hobbel weg terug naar de grote weg. Daar stond een echtpaar op ons te wachten. We gaan vandaag namelijk een flinke reis maken naar de plek Kotido. Een dorp/stad in het noord/oosten van Oeganda waar de Karamodja stam woont. Een bijzondere Afrikaanse stam. De man is daar de … van en weet de weg er naar toe. Niemand van ons, ook Ronald en Mozes, zijn hier nog nooit geweest. Dus weer twee mensen erbij in het busje. 12 personen, 16 koffers op het dak, 6-8 dozen medicijnen, 12 rugzakken en 6 flinke trossen bananen in 1 busje. Je kunt het je niet voorstellen, maar het past! Al zit het wel wat krap… ;)
En nu gaan met die banaan. Een flinke reis voor de boeg. We zijn zeker 5 à 6 uur onderweg geweest. In Soroti gingen we al snel van een asfalt weg af en vanaf toen begon het gehobbel. Een ontzettend slecht zand weg met veel stenen en gaten erin. En dat voor zeker 5 uur lang. Het voelde een beetje alsof je op een trilplaat staat, in een sauna en dat je ook nog in een blik sardientjes zit. Het was echt flink volhouden de hele rit. Op een gegeven moment gingen we zo hard heen dat er deuken kwam in het dak van de koffers. Van dat sardientjesgevoel werden we ook heel flauw dus we hebben ook wel flink gelachen in het busje. Maar ook af en toe geslapen,ik, Naomi dan, hoe kan het ook anders.
En terwijl we verder en verder van Soroti af gingen hoe droger de omgeving werd. Steeds meer groen verdween en de grond werd droger en droger. Ook de bomen werden steeds minder en er kwamen steeds meer cactussen. Ook de huisjes werden armoediger en minder van steen en meer van klei/zand/stro. Na dik 5 uur en maar 1 kleine stop van 10 minuutjes kwamen we ein de lijk aan in Kotido. Een klein dorpje. Hier hebben we met z’n allen een lunch/diner gegeten bij een plaatselijk restaurantje. Het was meer een gebouw van 4 bij 3 met wat plastic stoelen. Het was ondertussen ook al half vijf dus we lustten ook wel wat. We kregen echt local food. Rijst, chaipati (soort ongezoete pannenkoek), kip, rund, pocho (maismeel met water), bruine bonen en bananenbrei. Na van alles wat geproeft te hebben gingen we door naar ons nieuwe guesthouse voor de aankomende 3 nachten. Ieder stel kreeg een eigen banda (rond huisje met rieten dakje) en daarna weer alle koffers van het dak.
In de avond hebben we rustig aan gedaan. Het gebied waar we nu zitten is zo ontzettend droog, maar het waait er ook hard waardoor je helemaal zanderig bent. Een lekkere douche was zeer welkom kun je begrijpen.
Erna nog verse ananas geslacht en wat spelletjes gedaan. Niet te laat naar bed, want morgen gaan we onze derde outreach doen. We zijn erg benieuwd naar de mensen die we morgen gaan zien en welke ziektes zij allemaal hebben. Ook gaan we de bijvoedingsflesjes (nutridrink) die we vanuit Nederland mee hebben genomen uitdelen aan degene die het meest ondervoed zijn.
We kijken uit naar morgen!
Liefs, ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
