Outreach 5
Door: Naomi
Blijf op de hoogte en volg Naomi
22 Februari 2017 | Oeganda, Soroti
Dag 14 – 22 feb 17
Tijd voor een van onze laatste outreach. Onze eerste outreach in het district Amuria. Vandaag gaan we naar de plaats Otubet. In dit dorp zijn we tijdens onze vorige reis ook geweest.
Na een goed ontbijt en helaas slecht nieuws, Aart is gisteravond/vannacht ziek geworden gaan we met ons team min Aart op pad. De avond ervoor had driver Mozes al de medicijnen opgehaald en op het dak geladen. Dat scheelde weer tijd in de ochtend. Een aantal dokters/nurses stonden ook bij ons hotel te wachten en de rest en dokter Ronald pikten we onderweg op.
Na een half uurtje op een goede asfalt weg (wel met onnodig hoge drempels) gingen we van de weg af en begon het gehobbel. Door het vele regenen van vannacht lag er op sommige plekken flinke plassen. Het was voor de driver een hele kunst om ze te ontwijken. Het busje, wat goed vol zat, leek net een kermisattractie, zo hobbelig.
Na even de weg kwijt geraakt te zijn en na een aantal telefoontjes kwamen we aan op de plek van bestemming. En voor Gerben en mij leek het precies weer op 2,5 jaar geleden.
De mensen die al op ons wachten waren ontzettend vriendelijk en goedlachs. Zo’n groot verschil met de Karamodja. We voelden ons gelijk meer thuis hier.
Een rieten hut wat de kerk is en een zelfgemaakt ‘stenen’ gebouw met rieten dak. Er stond een grote mango boom bij waar al ontzettend veel mensen zaten te wachten. Op ons wachtte pastor Dan. Een klein lief mannetje die we onze vorige reis ook hebben gezien. De generator, boxen en keyboard werden al tevoorschijn gehaald. Het feest ging beginnen. In het rieten hutje was ruimte genoeg voor de dokters, het bloeddruk meten en het lab. Een mooie ruimte waar een lekker fris windje af en toe doorheen kwam. Iedereen installeerde zich en ondertussen was de inschrijving al open en werden er al namen omgeroepen. In het andere gebouw was de apotheek.
Langzaam druppelden de mensen binnen bij de dokter en bij ons op het lab.
We hadden het vandaag op het lab goed druk, vooral heel veel kinderen. En ook hier was het verschil met de Karamodja te merken; bij de Karamodja huilden de kinderen amper en hier schreeuwden de kinderen het uit. Soms midden in je oor. Dat we niet doof zijn geworden is een wonder. Tussendoor werd ik geroepen door dokter Ronald dat er een busje met zieke mensen uit alle hoeken van de omgeving waren gekomen en dat daar een erg zieke man bij zat. Hier zijn we wezen kijken en hebben we gelijk testjes gedaan. De man was tussen de 20 en 30, liep altijd al slecht en had rare bulten/tumoren in zijn hals. Maar de laatste 3 weken ging het erg slecht. Hij at en dronk amper, hoestte heel erg en was flink verzwakt. Hij bleek geen malaria of HIV te hebben, maar waarschijnlijk wel een dubbele longontsteking. Hij zag er erg ziek uit. Ronald gaf hem gelijk een infuus om antibiotica toe te dienen. Dat was nogal een gedoe, wat aderen zie je niet zo makkelijk bij zo’n donkere huid. Hij heeft 4 keer mis geprikt voordat het goed zat. Na een paar spuiten antibiotica (niet zoals ik het gewend ben volgens de Nederlandse protocollen) gaven we nog meer medicijnen en een paar flesjes Nutridrink en daarna heeft iemand hem naar het ziekenhuis gebracht. Ik denk dat deze man niet meer lang te leven had.
Op het lab ging het gestaag door. Veel kinderen. Ongeveer 20 % was positief. Op een gegeven moment werd de inschrijving gestopt. Toen hadden er 600 mensen zich ingeschreven.
Op een gegeven moment was iedereen langs de dokter geweest. Alleen moesten nog een hoop mensen medicijnen krijgen. Met man en macht hebben we hier geholpen. Soms wel lastig, want de mensen krijgen dan hun medische boekje terug waarop hun naam staat. En dat is voor ons lastig om te lezen én uit te spreken. Voor de mensen zelf gegarandeerd leedvermaak als wij hun naam roepen ;) Nadat iedereen zijn medicijnen had gehad en alles weer was ingepakt kregen we nog kort een local maaltijd van de mensen. Rijst met kip en jus en gekookte aardappelen. Maar het begon al bijna donker te worden. Dus we aten in 10 minuten en toen gauw het busje in terug naar Soroti. We waren pas rond half 8/8 uur terug en helemaal gesloopt. Het was een lange dag. Thuis was Aart gelukkig goed opgeknapt en hebben met z’n allen warm gegeten.
Daarna was het tijd om de koffers in te pakken, want morgen vertrekken we naar meester Richard waar we in zijn huis 3 nachten gaan slapen. Vanuit hier gaan we onze laatste outreach doen en alle ouderen mensen bezoeken van Jannettes project.
Liefs!
Tijd voor een van onze laatste outreach. Onze eerste outreach in het district Amuria. Vandaag gaan we naar de plaats Otubet. In dit dorp zijn we tijdens onze vorige reis ook geweest.
Na een goed ontbijt en helaas slecht nieuws, Aart is gisteravond/vannacht ziek geworden gaan we met ons team min Aart op pad. De avond ervoor had driver Mozes al de medicijnen opgehaald en op het dak geladen. Dat scheelde weer tijd in de ochtend. Een aantal dokters/nurses stonden ook bij ons hotel te wachten en de rest en dokter Ronald pikten we onderweg op.
Na een half uurtje op een goede asfalt weg (wel met onnodig hoge drempels) gingen we van de weg af en begon het gehobbel. Door het vele regenen van vannacht lag er op sommige plekken flinke plassen. Het was voor de driver een hele kunst om ze te ontwijken. Het busje, wat goed vol zat, leek net een kermisattractie, zo hobbelig.
Na even de weg kwijt geraakt te zijn en na een aantal telefoontjes kwamen we aan op de plek van bestemming. En voor Gerben en mij leek het precies weer op 2,5 jaar geleden.
De mensen die al op ons wachten waren ontzettend vriendelijk en goedlachs. Zo’n groot verschil met de Karamodja. We voelden ons gelijk meer thuis hier.
Een rieten hut wat de kerk is en een zelfgemaakt ‘stenen’ gebouw met rieten dak. Er stond een grote mango boom bij waar al ontzettend veel mensen zaten te wachten. Op ons wachtte pastor Dan. Een klein lief mannetje die we onze vorige reis ook hebben gezien. De generator, boxen en keyboard werden al tevoorschijn gehaald. Het feest ging beginnen. In het rieten hutje was ruimte genoeg voor de dokters, het bloeddruk meten en het lab. Een mooie ruimte waar een lekker fris windje af en toe doorheen kwam. Iedereen installeerde zich en ondertussen was de inschrijving al open en werden er al namen omgeroepen. In het andere gebouw was de apotheek.
Langzaam druppelden de mensen binnen bij de dokter en bij ons op het lab.
We hadden het vandaag op het lab goed druk, vooral heel veel kinderen. En ook hier was het verschil met de Karamodja te merken; bij de Karamodja huilden de kinderen amper en hier schreeuwden de kinderen het uit. Soms midden in je oor. Dat we niet doof zijn geworden is een wonder. Tussendoor werd ik geroepen door dokter Ronald dat er een busje met zieke mensen uit alle hoeken van de omgeving waren gekomen en dat daar een erg zieke man bij zat. Hier zijn we wezen kijken en hebben we gelijk testjes gedaan. De man was tussen de 20 en 30, liep altijd al slecht en had rare bulten/tumoren in zijn hals. Maar de laatste 3 weken ging het erg slecht. Hij at en dronk amper, hoestte heel erg en was flink verzwakt. Hij bleek geen malaria of HIV te hebben, maar waarschijnlijk wel een dubbele longontsteking. Hij zag er erg ziek uit. Ronald gaf hem gelijk een infuus om antibiotica toe te dienen. Dat was nogal een gedoe, wat aderen zie je niet zo makkelijk bij zo’n donkere huid. Hij heeft 4 keer mis geprikt voordat het goed zat. Na een paar spuiten antibiotica (niet zoals ik het gewend ben volgens de Nederlandse protocollen) gaven we nog meer medicijnen en een paar flesjes Nutridrink en daarna heeft iemand hem naar het ziekenhuis gebracht. Ik denk dat deze man niet meer lang te leven had.
Op het lab ging het gestaag door. Veel kinderen. Ongeveer 20 % was positief. Op een gegeven moment werd de inschrijving gestopt. Toen hadden er 600 mensen zich ingeschreven.
Op een gegeven moment was iedereen langs de dokter geweest. Alleen moesten nog een hoop mensen medicijnen krijgen. Met man en macht hebben we hier geholpen. Soms wel lastig, want de mensen krijgen dan hun medische boekje terug waarop hun naam staat. En dat is voor ons lastig om te lezen én uit te spreken. Voor de mensen zelf gegarandeerd leedvermaak als wij hun naam roepen ;) Nadat iedereen zijn medicijnen had gehad en alles weer was ingepakt kregen we nog kort een local maaltijd van de mensen. Rijst met kip en jus en gekookte aardappelen. Maar het begon al bijna donker te worden. Dus we aten in 10 minuten en toen gauw het busje in terug naar Soroti. We waren pas rond half 8/8 uur terug en helemaal gesloopt. Het was een lange dag. Thuis was Aart gelukkig goed opgeknapt en hebben met z’n allen warm gegeten.
Daarna was het tijd om de koffers in te pakken, want morgen vertrekken we naar meester Richard waar we in zijn huis 3 nachten gaan slapen. Vanuit hier gaan we onze laatste outreach doen en alle ouderen mensen bezoeken van Jannettes project.
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
