Richard's place
Door: Naomi
Blijf op de hoogte en volg Naomi
23 Februari 2017 | Oeganda, Amuria
Dag 15 – 23 feb 17
Vandaag vertrekken we uit het Soroti Hotel en gaan we nu echt back to basic! We gaan rijden naar het Amuria district naar het dorp Abata. Hier woont meester Richard. Hij is de directeur van de school waar onze sponsorkindjes heen gaan en is een goede vriend van Cees en Jannette, de stichting en ons. We gaan nu echt meemaken hoe het is om bij de local mensen te slapen.
Eerst weer alle koffers op het dak en door naar de markt. Hier gingen we meel voor pocho (maïsmeelpap) en bonen kopen voor de ouderen mensen. Bij het benzinestation hebben we parafine gekocht. Dit is een soort olie voor in een olielamp voor licht. Daarna bijna dezelfde rit als gisteren, alleen nu nemen we een andere afslag. Vlak bij het huis van Richard is zijn school. Hier stopten we even om vast een kijkje te nemen en wat zag ons oog; de school had een nieuw stenen gebouw! Richard breidt uit. Heel erg leuk om te zien. Er werd gewoon lesgegeven toen wij langskwamen en vanuit de gebouwtjes (van riet en zelfgemaakte stenen en helemaal open) allemaal nieuwsgierige kindertjes die zwaaiden en erg enthousiast waren. Heerlijk om te zien. Ook spraken we gelijk hoofdmeester Martin, die we onze vorige reis ook gesproken hadden. We vroegen gelijk of Sarah en Samson (onze sponserkindjes) er ook waren en of we ze even konden zien. Sarah werd uit haar klas geplukt en die hebben we heel kort even gesproken. Die zullen we de aankomende dagen gelukkig vaker gaan zien. Samson konden we even niet vinden op school. We gingen al snel door naar Richards huis. We wisten niet echt waar dat was en onze driver ook niet, maar er reed iemand mee om het aan te wijzen. En dat is het leukst, want ineens riep hij; hier de volgende struik rechts! Dat pad moet je in. En dan verwacht je een gewoon pad, maar het was een smal paadje wat voor voetgangers net past midden in de bush. En dus hup wij met de zwaarbeladen bus erover heen. Hier in Afrika kan alles! Halverwege het pad werd de kerk waar we aanstaande zondag heen gaan gebouwd. De houten palen stonden al en het skelet van het dak ook. Alleen het riet moest er nog op. En je raad nooit wie dat er aan het opleggen was; de pastoor himself. Dat is toch schitterend. 500 meter verder kwamen we aan bij het huis van Richard. Hij heeft een tijd terug zelf zijn eigen stenen huis gebouwd. En wat een plaatje! Een super mooi en groot huis. Richard en zijn vrouw Beatrice waren ontzettend blij om ons te zien, ze hadden echt naar ons uitgekeken. We kregen gelijk een rondleiding door hun mooie huis. We hadden vooraf verwacht dat we met zn achten op een kamer zouden liggen, lekker knus. Maar boven verwachting had ieder stel een eigen kamer! Allemaal een super nette kamer met een bed en matras. Wat een luxe! Wat wel heel grappig is dat alle kamer geen deuren hadden, maar gewoon een gordijntje. Heel gezellig! Hihi
Na de rondleiding en kennismaking gingen we met een klein clubje (Cees, Jannette, Debbie, Gerben en ik) naar de ouderen mensen toe om hen spullen en een matras te brengen. De rest van ons team bleef bij het huis van Richard om even te relaxen en bij te komen. Bij de school van Richard hebben we de matrassen opgehaald en zakjes gemaakt met pocho en bonen voor iedereen evenveel. Vol geladen gingen we een richting op om vanaf daar de bush in te gaan. We zijn langs allerlei oudere mensen gegaan die de hulp hard nodig hadden. Sommige mensen hadden als bed bananenbladeren met een kleedje eroverheen. Verschrikkelijk. Iedereen die het nodig had kreeg een nieuw matras met lakens en een matrashoes. Degene die het matras van vorig jaar nog hadden checkten we en waren nog goed. Iedereen kreeg een tas meel voor pocho, een tas met bonen, flesjes parafine en een tas met daarin nieuwe kleding (voor de vrouwen een rok met shirt of een jurk en voor de mannen een broek met blouse), een handdoek, een omslagdoek (van de Brijerij uit Zeewolde), paracetemol, zeep (gewone en zeep om kleding te wassen) en een deken. Ze waren allemaal ontzettend blij met de spullen en heel erg dankbaar. Heel erg mooi om te zien. Er was zelfs een man die danste van geluk en blijdschap.
We zijn van 1 tot 5 uur bezig geweest om een deel van de ouderen te bezoeken. De rest van de ouderen gaan we zaterdag bezoeken.
Uitgeput maar zeker voldaan kwamen we weer terug bij Richards huis. Toen was het tijd voor lunch. . Iedereen had lang in de keuken gestaan om eten voor ons voor te bereiden. Buiten het huis van Richard en Beatrice is hun keuken. Een hutje met een paar hele grote pannen en vuur. Een lekkere local lunch.
Hierna hebben we allemaal even gedoucht. En douchen was hier niet lekker onder de kraan. We kregen allemaal een jerrycan met water en een teil. Tussen de slaapkamers was een ruimte wat de doucheruimte was. Onder het raam zat een gat waar dan het water uit zou lopen. Het is heel erg basic, maar stiekem ontzettend leuk en grappig. We leken wel dieren die ons wasten.
Allemaal lekker schoon en fris en goed wakker van het koude water. Binnen no time was het donker buiten. ’s Avonds hebben we het erg gezellig gehad met het gezin van Richard en alle andere mensen die rond het huis lopen. Richard en Beatrica hebben 3 kinderen. 2 meisjes, Hoglah en Keren en een zoontje; Cees-Evert. Vernoemd naar Cees en een andere Nederlandse vriend Evert. Maar ze noemen hem ook wel Oezie. Richard en Beatrice hebben een fijn huis en hebben ook meerdere mensen in huis die elkaar helpen. Het is een open en warm huis voor iedereen. Dat voelden we gelijk.
Richard had een generator geregeld zodat er licht zou zijn, dan zie je toch wat meer. Rond half tien kregen we ineens een bord vol eten: chipati’s (die pannenkoeken) met ei erin. Heerlijk! We zaten allemaal te smullen en hadden het erg gezellig met de kinderen, er liepen er veel rond.
En toen iedereen dacht, de avond is nu voorbij we gaan lekker naar bed. Werd er ineens een diner geserveerd. En het was al 11 uur ’s avonds! Een groot (eet)feest hierzo. We genoten ontzettend, het was zo’n fijne sfeer en Richard en Beatrice zijn zulke lieve mensen.
Met een volle buik gingen we naar bed. Klamboe rechttrekken en lekker slapen.
Morgen onze laatste outreach, bij de school van Richard. Hopelijk lekker slapen en morgen weer redelijk vroeg op.
Liefs!
Vandaag vertrekken we uit het Soroti Hotel en gaan we nu echt back to basic! We gaan rijden naar het Amuria district naar het dorp Abata. Hier woont meester Richard. Hij is de directeur van de school waar onze sponsorkindjes heen gaan en is een goede vriend van Cees en Jannette, de stichting en ons. We gaan nu echt meemaken hoe het is om bij de local mensen te slapen.
Eerst weer alle koffers op het dak en door naar de markt. Hier gingen we meel voor pocho (maïsmeelpap) en bonen kopen voor de ouderen mensen. Bij het benzinestation hebben we parafine gekocht. Dit is een soort olie voor in een olielamp voor licht. Daarna bijna dezelfde rit als gisteren, alleen nu nemen we een andere afslag. Vlak bij het huis van Richard is zijn school. Hier stopten we even om vast een kijkje te nemen en wat zag ons oog; de school had een nieuw stenen gebouw! Richard breidt uit. Heel erg leuk om te zien. Er werd gewoon lesgegeven toen wij langskwamen en vanuit de gebouwtjes (van riet en zelfgemaakte stenen en helemaal open) allemaal nieuwsgierige kindertjes die zwaaiden en erg enthousiast waren. Heerlijk om te zien. Ook spraken we gelijk hoofdmeester Martin, die we onze vorige reis ook gesproken hadden. We vroegen gelijk of Sarah en Samson (onze sponserkindjes) er ook waren en of we ze even konden zien. Sarah werd uit haar klas geplukt en die hebben we heel kort even gesproken. Die zullen we de aankomende dagen gelukkig vaker gaan zien. Samson konden we even niet vinden op school. We gingen al snel door naar Richards huis. We wisten niet echt waar dat was en onze driver ook niet, maar er reed iemand mee om het aan te wijzen. En dat is het leukst, want ineens riep hij; hier de volgende struik rechts! Dat pad moet je in. En dan verwacht je een gewoon pad, maar het was een smal paadje wat voor voetgangers net past midden in de bush. En dus hup wij met de zwaarbeladen bus erover heen. Hier in Afrika kan alles! Halverwege het pad werd de kerk waar we aanstaande zondag heen gaan gebouwd. De houten palen stonden al en het skelet van het dak ook. Alleen het riet moest er nog op. En je raad nooit wie dat er aan het opleggen was; de pastoor himself. Dat is toch schitterend. 500 meter verder kwamen we aan bij het huis van Richard. Hij heeft een tijd terug zelf zijn eigen stenen huis gebouwd. En wat een plaatje! Een super mooi en groot huis. Richard en zijn vrouw Beatrice waren ontzettend blij om ons te zien, ze hadden echt naar ons uitgekeken. We kregen gelijk een rondleiding door hun mooie huis. We hadden vooraf verwacht dat we met zn achten op een kamer zouden liggen, lekker knus. Maar boven verwachting had ieder stel een eigen kamer! Allemaal een super nette kamer met een bed en matras. Wat een luxe! Wat wel heel grappig is dat alle kamer geen deuren hadden, maar gewoon een gordijntje. Heel gezellig! Hihi
Na de rondleiding en kennismaking gingen we met een klein clubje (Cees, Jannette, Debbie, Gerben en ik) naar de ouderen mensen toe om hen spullen en een matras te brengen. De rest van ons team bleef bij het huis van Richard om even te relaxen en bij te komen. Bij de school van Richard hebben we de matrassen opgehaald en zakjes gemaakt met pocho en bonen voor iedereen evenveel. Vol geladen gingen we een richting op om vanaf daar de bush in te gaan. We zijn langs allerlei oudere mensen gegaan die de hulp hard nodig hadden. Sommige mensen hadden als bed bananenbladeren met een kleedje eroverheen. Verschrikkelijk. Iedereen die het nodig had kreeg een nieuw matras met lakens en een matrashoes. Degene die het matras van vorig jaar nog hadden checkten we en waren nog goed. Iedereen kreeg een tas meel voor pocho, een tas met bonen, flesjes parafine en een tas met daarin nieuwe kleding (voor de vrouwen een rok met shirt of een jurk en voor de mannen een broek met blouse), een handdoek, een omslagdoek (van de Brijerij uit Zeewolde), paracetemol, zeep (gewone en zeep om kleding te wassen) en een deken. Ze waren allemaal ontzettend blij met de spullen en heel erg dankbaar. Heel erg mooi om te zien. Er was zelfs een man die danste van geluk en blijdschap.
We zijn van 1 tot 5 uur bezig geweest om een deel van de ouderen te bezoeken. De rest van de ouderen gaan we zaterdag bezoeken.
Uitgeput maar zeker voldaan kwamen we weer terug bij Richards huis. Toen was het tijd voor lunch. . Iedereen had lang in de keuken gestaan om eten voor ons voor te bereiden. Buiten het huis van Richard en Beatrice is hun keuken. Een hutje met een paar hele grote pannen en vuur. Een lekkere local lunch.
Hierna hebben we allemaal even gedoucht. En douchen was hier niet lekker onder de kraan. We kregen allemaal een jerrycan met water en een teil. Tussen de slaapkamers was een ruimte wat de doucheruimte was. Onder het raam zat een gat waar dan het water uit zou lopen. Het is heel erg basic, maar stiekem ontzettend leuk en grappig. We leken wel dieren die ons wasten.
Allemaal lekker schoon en fris en goed wakker van het koude water. Binnen no time was het donker buiten. ’s Avonds hebben we het erg gezellig gehad met het gezin van Richard en alle andere mensen die rond het huis lopen. Richard en Beatrica hebben 3 kinderen. 2 meisjes, Hoglah en Keren en een zoontje; Cees-Evert. Vernoemd naar Cees en een andere Nederlandse vriend Evert. Maar ze noemen hem ook wel Oezie. Richard en Beatrice hebben een fijn huis en hebben ook meerdere mensen in huis die elkaar helpen. Het is een open en warm huis voor iedereen. Dat voelden we gelijk.
Richard had een generator geregeld zodat er licht zou zijn, dan zie je toch wat meer. Rond half tien kregen we ineens een bord vol eten: chipati’s (die pannenkoeken) met ei erin. Heerlijk! We zaten allemaal te smullen en hadden het erg gezellig met de kinderen, er liepen er veel rond.
En toen iedereen dacht, de avond is nu voorbij we gaan lekker naar bed. Werd er ineens een diner geserveerd. En het was al 11 uur ’s avonds! Een groot (eet)feest hierzo. We genoten ontzettend, het was zo’n fijne sfeer en Richard en Beatrice zijn zulke lieve mensen.
Met een volle buik gingen we naar bed. Klamboe rechttrekken en lekker slapen.
Morgen onze laatste outreach, bij de school van Richard. Hopelijk lekker slapen en morgen weer redelijk vroeg op.
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
