Challenges - dinsdag 2 & woensdag 3 december

Hey allemaal,
Hier weer een berichtje van ons over de afgelopen twee dagen.

Dinsdag
Dinsdagochtend mochten we een beetje uitslapen, om half acht moesten we eruit voor het ontbijt. Weer toast met ei, ik kan bijna geen toast met ei meer zien, maar bij Gerben ging het allemaal zo naar binnen. Na het ontbijt ging Gordon, de driver, weer even alle koffers in de auto doen. En het lukte hem weer. Wonderbaarlijk. In elk hoekje en gaatje stond wel een koffer of een tas. En toen moesten wij allemaal er nog in. Kruipend over de koffers om bij je stoel te komen. Het kan hier allemaal. Om half negen reden we weg bij de Lodges om richting Soroti te gaan. De voorspelling was dat we er ongeveer vier a vijf uur over zouden doen. Het eerste stuk reden we door veel natuur met weinig mensen. Maar we verveelden ons niet want er waren veel apen op de weg om naar te kijken. Die apen zaten gewoon met z'n alle midden op de weg een beetje te zitten en ze gingen niet zo makkelijk aan de kant. Op een gegeven moment kwamen we weer in bewoonde wereld terecht, het begon met allemaal hutjes de eerste uur(en) en hoe dichter we bij Soroti kwamen hoe meer 'huisjes' er langs de weg kwamen. Overal stonden mensen buiten en te kijken, de kinderen allemaal zwaaien en roepen. Het is een bijzonder beeld. Tijdens de hele rit zaten er drempels op de weg, en niet zomaar drempels maar bijna gewoon bergen. En dit dan om de tien kilometer. Dus we zaten lekker hobbelend in de auto. Wat een heerlijk ritje toch ;). Na een rit van zeker vijf uur kwamen we aan in Soroti. Een drukte van jewelste. Kraampjes, mensen met trossen bananen achter hun Boda, fietsboda's en onwijs veel mensen die op straat zijn. Wel een heel verschil met Nederland, hier is iedereen buiten maar in Nederland zit je al heel snel binnen met z'n allen. Daar heeft de temperatuur natuurlijk ook invloed op, hier is het zeker 28 graden. We reden door de drukke straten van Soroti om op een gegeven moment aan te komen bij Hotel Soroti. Hier werden we warm onthaald. We hoefden, nee mochten, niks doen. Al onze koffers werden naar binnen gesjouwd en op een gegeven moment zocht ik mijn rugzak maar die zat al bij een van het personeel op de rug. Na in te schrijven gingen we met en hele optocht naar de hotelkamers, acht man personeel met allemaal een koffer en tassen, een heel grappig moment om te zien. We hebben prachtige kamers, een lekker groot bed met klamboe, warme(!) douche met een stevige straal! Heerlijk! De rest van de middag/avond hebben we lekker gerelaxt, de koffers uitgepakt en gegeten. De volgende dag zouden we langs gaan bij het ziekenhuis om daar dokter Ronald te ontmoeten en de outreaches te bespreken. Nu gaat het dan toch echt gebeuren !

Woensdag
De dag begon, net als alle anderen, met het ontbijt; broodjes, vers fruit en zelfs witte bonen in tomatensaus en worstjes. Ik hield het bij brood en thee en sap, maar bij Gerben ging er vanalles naar binnen. Worst, bonen, brood, alles ging erin. Na een wandeltochtje van tien minuutjes waren we aangekomen bij het ziekenhuis. We werden met veel gelach en geknuffel verwelkomd en aan iedereen voorgesteld. Er werken daar een aantal zusters, dokter Ronald en Samuel, de administrator. Ook kwamen de bisschop en pastor Sam. Allemaal hele lieve mensen die blij waren dat we er waren. Eerst kregen we een rondleiding door het ziekenhuis. Het is niet zo'n heel groot ziekenhuis, ze hebben ongeveer 10 bedden en er lag maar 1 patientje, een meisje dat heel toevallig ook Naomi heette en malaria had. Daarvoor kreeg ze een infuusje met medicijnen. Ze hebben ook vanalles aan apparaten zoals een rontgenspparaat, alleen doet ie het niet meer. Ook mochten we een kijkje nemen op de operatiekamer. Maar, wel even je schoenen uitdoen! Het was bijna geen operatiekamer te noemen, er stond een bed en een kastje met spullen en dat was het. Ondertussen liepen de mieren op m'n voeten, dus zo steriel is het er niet. Maar ja, ze improviseren met wat ze hebben. Na de rondleiding begon de bespreking. Eerst werd er even gebeden en werd iedereen voorgesteld. Iedereen mocht zijn zegje doen en alles werd drie keer herhaald, als het geen zes keer was. Op een gegeven moment zei Cees: 'in life there are nog problems, only challenges.' Een motto waar echt waarheid in zit! Ondertussen kregen we wat te drinken, van Cola tot Mountain Dew, ze hebben hier alles. En natuurlijk wat te eten erbij, een bruin driehoekig hapje met bonen erin en natuurlijk een banaan! Die zijn niet te missen hier. Na lang praten en kletsen hadden Cees en dokter Ronald het over de medicijnen die we nodig hebben voor de outreaches. Ze hadden wel een bedrijfje gevonden wat wou leveren, maar of ze betrouwbaar waren wisten ze niet, dus wat doe je dan. Dan rij je erheen. Cees en Jannette gingen met dokter Ronald naar Mbale, even twee uur rijden. Gerben en ik bleven in het hotel want ik was niet zo lekker helaas. Om half een gingen ze weg en om negen uur 's avonds waren ze pas terug! Wij tweeën hebben niet zo veel meer gedaan die dag. Geluncht, waar we ongeveer anderhalf uur moesten wachten op het eten. Lekker geslapen en wat gelezen. Lekker rustig aan gedaan. Nou Cees en Jannette hadden weer heel wat beleefd in Mbale. Een ritje van anderhalf uur in het openbaar vervoer, het geld pinnen lukte niet en ongeveer drie uur in de apotheek wachten en geld tellen en medicijnen tellen. En toen ze terug naar Soroti wouden, was de auto waarmee ze teug zouden rijden al weg. Dus werd er gauw nog even wat geregeld. Om ongeveer negen uur waren ze weer terug in het hotel na een lange dag. Maar we moesten nog wel even avond eten, dus hups, om tien uur 's aan een bord met eten, jgauw douchen en slapen! Morgen staat de eerste outreach op het programma en moeten we om acht uur al bij het ziekenhuis zijn. Vroeg de veren uit!

Groetjes en liefs!

Oh en nog een leuk citaat van Pastor Sam: 'Alone you go fast, together you go far!'