Outreach 1 - donderdag 4 december

Hallo Allemaal!

De dag van de eerste Outreach was aangebroken. Na veel besproken en geregeld te hebben ging het gebeuren! Helaas kon ik zelf niet mee, ik lag ziek op bed en voelde me te slecht om mee te gaan. Gerben en Cees gingen wel, Jannette bleef bij mij achter want die was zelf ook niet zo lekker. Ik baalde er ontzettend van want ik had zo graag meegewild! Dit is waarvoor deze reis gemaakt hebben, maar achteraf ben ik blij dat ik in het hotel gebleven ben, want de dag was lang en veel in een hobbelige auto zitten.
Om negen uur vertrokken Gerben en Cees met het team. Het team bestond uit dokter Ronald, nog drie andere dokters en een aantal zusters. Uiteindelijk zaten ze met 14 man in een busje voor eigenlijk 9 man. En nog een hele hoop dozen met medicijnen. Gerben zat gelukkig voorin naast de driver met Ronald. Ze moesten ruim twee uur rijden op de meest hobbelige en slechte weg van Oeganda. Ze hadden nog geluk dat het busje niet op zn kant gevallen was. Uiteindelijk in het dorpje aangekomen zette ze een kampje op. In het kerkgebouw was het lab, in het schoolgebouw de dokters, onder een boom de auto met medicijnen (de apotheek) en voor een van de gebouwen een tafel en een hele lange rij met mensen. Het was de bedoeling dat de mensen eerst naar de dokter gingen om te onderzoeken, als ze wat hadden en er moest bloed geprikt worden, dan moesten ze naar het lab. Vandaar uit weer terug naar de dokter om de eventuele uitslag te krijgen met een receptje voor medicijnen. Na het recept moesten ze naar Esther, een meisje dat aan een tafeltje zat en allea bijhield. Na Esther momochten ze uiteindelijk naar de apotheek om de medicijnen op te halen. En dit ging de hele dag door. Van twaalf tot vijf uur. Uiteindelijk hebben ze meer dan 500(!) mensen kunnen helpen!! Wat een aantal! Van die 500 hadden er 92 mensen malaria. Soms gewoon hele gezinnen bij elkaar. Er waren ook bijzondere gevallen tussen. Zoals een meisje met een beenbreuk die wel geopereerd was, maar wat wel heel erg ontstoken was. Een naar gezicht om te zien. Of een jongetje met een open sleutelbeenbreuk wat ook ontstoken was, waardoor de pus eruit liep. Of een klein jongetje met epilepsie dat nooit ervoor behandeld was waardoor hij al hersenschade had opgelopen. Hele vervelende dingen om te zien. De erge gevallen krijgen een vervolg en worden doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verdere behandeling. Heel veel mensen kwamen bij Gerben en Cees bedanken en gingen dan echt op hun knieën. Ze waren heel erg onderdaning. Terwijl dat natuurlijk nergens voor nodig is. Na een lange dag, meer dan 500 mensen geholpen te hebben en nieuwe vrienden gemaakt te hebben ging het team lunchen. Maar ach het was al 5 uur. Dit deden ze een eindje verderop in het dorpje. Van vis tot rijst met vlees. Er was vanalles. De dokters en zusters schepten borden vol, Gerben en Cees hielden het bij een paar korrels rijst en een hap kip. Ondertussen in Soroti zaten Jannette en ik maar op ze te wachten, een beetje gokken hoelaat ze thuis zouden komen en wachten op berichtjes. Uiteindelijk kregen we om half zeven een berichtje dat ze terug aan het rijden waren. Reken daar nog maar twee uur bovenop en dan zouden ze er pas zijn. En ja hoor, om half negen kwamen ze aanstrompelen. Een hele lange dag en heel veel honger. Alles werd natuurlijk verteld en wat een mooie verhalen! Ik had veel gemist! Maar geweldig om hun verhalen te horen en de foto's te zien. Hopelijk kunnen we jullie ook gauw de foto's te laten zien door ze hier bij een reisverslag te zetten of op Facebook. Na gegeten en gedoucht te hebben gauw naar bed. Iedereen was harstikke moe. Ja wij ook, maar dan van het ziek zijn ;)
De volgende dag mogen we een beetje uitslapen, gaan we Soroti in en op bezoek bij Dokter Ronald thuis.( Ronald en Gerben zijn ondertussen dikke vrienden )

Groetjes en liefs, Naomi en natuurlijk Gerben