Outreach 3 - dinsdag 9 december
Blijf op de hoogte en volg Naomi
11 December 2014 | Oeganda, Soroti
Hallo allemaal!
Tijd voor outreach nummer drie! Dit keer richting Amouria. Een ander district, zo'n anderhalf uur rijden vanaf Soroti.
Na allemaal weer verzameld te zijn, in elkaar gepropt in het busje en de medicijnen op het dak gingen we weer! Even anderhalf uur volhouden en jezelf goed vasthouden. Hoe verder we weg kwamen hoe slechter de weg werd. Heerlijk hobbelen, daar raken we nu wel aan gewend. Na anderhalf uur kwamen we aan bij een open veld met een schoolgebouw. De plek van de 3e outreach. Het was een prachtige plek met veel ruimte, bomen en schaduw. En ook hier weer zaten er honderden mensen op ons te wachten. Onder de boom stonden al stoelen klaar en er stond zelfs een keyboard met boxen! We werden welkom geheten en er werd voor ons gezongen en gedanst. En dat kunnen ze hier wel! Na het praatje was het tijd om aan de slag te gaan. De dokters met z'n vieren in een lokaal, ieder een hoek. Het lab onder een grote boom. Onder een andere boom het busje met zusters, aan de rand van de school in de schaduw zat Esther aan een schoolbankje met haar grote boek en in het kerkgebouw werden de films gedraaid. Het kerkgebouw was wel een hut, maar dat was alleen maar makkelijk, want het was goed donker. De bioscoop liep weer snel vol en Gerben en Sam hadden het er druk mee. Samen zijn een goed team. Bij de dokters groeide de rij gestaag en bij het lab werd het ook al drukker. Er zit een goed systeem in en het loopt soepel. En wat waren er veel mensen! Overal waar je keek waren er mensen, allemaal in gekleurde kleding. Een feestje om te zien. Op een gegeven moment kwam er een meisje aanlopen met een baby op haar arm. Dat zie je hier wel meer, maar het bleek dat beide meisjes wees waren. En dat de baby niet haar zusje was of nichtje, maar dat ze totaal geen familie waren. Beide kinderen waren ook nog een ziek, de baby het ergst en hadden ze weinig tot geen eten. De kindjes werden naar het hoofd van het dorp gestuurd en er kwam een jongen naar voren die het verhaal gehoord had en zich wou ontfermen over de kindjes. Het was ontroerend en verschrikkelijk om die twee kindjes te zien en hun verhaal te horen, maar gelukkig werd er actie ondernomen. Ze wilden graag regelen dat de twee kindjes naar Amecet werden gestuurd. Amecet is een opvanghuis voor baby's, vaak ondervoed of met Aids waar ze worden verzorg en bijgevoed worden. Dit zou natuurlijk een goeie plek zijn voor de baby! Maar hier was nog veel geregel voor nodig. Dit zou het hoofd van het dorp doen samen met een zuster van ons team. Ze kregen ook te eten en te drinken dus dat was goed om te zien. Zo'n verhaal grijpt je wel en dan zitten de emoties toch erg hoog. Later kwam dokter Ronald nog wat laten zien. Een oma met een baby in een doek in haar armen. De baby leek ongeveer drie/vier maanden, maar wat bleek; het kind was 1 jaar en 3 maanden! Het was zou klein en dun. Je kon de ribben tellen als je het blote ruggetje zag. Verschrikkelijk om te zien. Het kindje was erg ondervoed en ziek. Het kindje had al zo lang niet genoeg voedingsstoffen binnen gekregen dat ze vocht had in de beentjes. Hartverscheurend. En er waren nog meer erge gevallendie dag. Een hele oude vrouw die niet meer kon lopen, ze werd per fiets gebracht en met de fiets naar het lab en zo verder. Die vrouw had ongeveer alles wat je kan hebben en ook nog eens malaria. Of een jongentje die zulke slechte leefomstandigheden had dat zijn tenen werden aangevreten door beestjes. Verschrikkelijk naar om allemaal te zien. Maar gelukkig hebben we ze kunnen helpen! Op een gegeven moment zat ik bij Esther, waar ik ook een taak had gekregen. Ik moest in elk boekje dat Esther had overgeschreven in haar boek een vinkje zetten met een marker. Want als ze dat vinkje hadden konden ze medicijnen halen in het busje. Dus ik vinkjes zetten, niet zo heel moeilijk. Maar ondertussen kon ik wel in het boek van Esther kijken wat de mensen allemaal hadden en wat ze ervoor kregen. Heel erg interessant om te zien. Veel mensen hier hebben een simpele blaasontsteking, dat komt dan door de slechte hygiene. Maar in NL ga je snel naar de dokter, krijg je een kuurtje en is het opgelost. Maar hier gebeurd dat niet. Ook kon ik zien wie er allemaal malaria hadden. Soms gewoon kinderen van nog geen 2 jaar! Verschrikkelijk! Op een gegeven moment werd het zo druk bij ons tafeltje dat ik de namen moest omroepen van degenen van wie ik het boekje had. Maar de mensen hier hebben geen simpele naam zoals Henk en Piet, dus dat was nog een hele opgave voor me. En de mensen vonden het schitterend. Want natuurlijk zei ik hun naam fout en dat was hartstikke grappig ;) Terwijl Esther en ik druk waren met de boekjes stond de muziek al hard aan en was het een groot feest onder de mango boom. De mensen hier gaan gelijk al dansen als ze muziek horen. Geweldig om te zien! Gerben en Jannette gingen meedansen en het filmen. Geweldig! Het was net een discotheek, maar dan overdag onder de Afrikaanse zon. Prachtig beeld! Het was op een gegeven moment al tijd om te gaan, want je wilt hier wel voor het donker weer in Soroti zijn. Maar we waren nog niet klaar. Dus gauw nog een boek erbij om de boekjes over te nemen en de laatste mensen kregen hun medicijnen en toen waren we toch echt klaar. Om zes uur.. En zeven uur word het hier donker. Met z'n allen in het busje en rijden maar. Veel zwaaien en gedag zeggen. En veel dankbare mensen. Het was weer een geslaagde dag waarbij we weer ruim 500 mensen hebben kunnen helpen. In de auto werd alles even besproken. Er was veel malaria. Weer zeker een derde bij de geteste mensen. Er werden er ruim 150 getest. Ook waren er weer mensen tot geloof gekomen na het zien van de Jezus film, zo'n 25 tot 30 mensen. En natuurlijk werden de twee weesjes besproken en hoopten we allemaal dat het goed zou komen.
Na de rit van anderhalf uur waren we weer in Soroti aangekomen. Snel naar het hotel, eten bestellen en ondertussen douchen. Na het douchen nog weer een half uur wachten, eten en onder de dekens! Morgen nummer 4 en waarschijnlijk de laatste.
We zulllen zien hoe de dag dan weer gaat verlopen, je weet het hier nooit.
Groetjes en liefs!
Tijd voor outreach nummer drie! Dit keer richting Amouria. Een ander district, zo'n anderhalf uur rijden vanaf Soroti.
Na allemaal weer verzameld te zijn, in elkaar gepropt in het busje en de medicijnen op het dak gingen we weer! Even anderhalf uur volhouden en jezelf goed vasthouden. Hoe verder we weg kwamen hoe slechter de weg werd. Heerlijk hobbelen, daar raken we nu wel aan gewend. Na anderhalf uur kwamen we aan bij een open veld met een schoolgebouw. De plek van de 3e outreach. Het was een prachtige plek met veel ruimte, bomen en schaduw. En ook hier weer zaten er honderden mensen op ons te wachten. Onder de boom stonden al stoelen klaar en er stond zelfs een keyboard met boxen! We werden welkom geheten en er werd voor ons gezongen en gedanst. En dat kunnen ze hier wel! Na het praatje was het tijd om aan de slag te gaan. De dokters met z'n vieren in een lokaal, ieder een hoek. Het lab onder een grote boom. Onder een andere boom het busje met zusters, aan de rand van de school in de schaduw zat Esther aan een schoolbankje met haar grote boek en in het kerkgebouw werden de films gedraaid. Het kerkgebouw was wel een hut, maar dat was alleen maar makkelijk, want het was goed donker. De bioscoop liep weer snel vol en Gerben en Sam hadden het er druk mee. Samen zijn een goed team. Bij de dokters groeide de rij gestaag en bij het lab werd het ook al drukker. Er zit een goed systeem in en het loopt soepel. En wat waren er veel mensen! Overal waar je keek waren er mensen, allemaal in gekleurde kleding. Een feestje om te zien. Op een gegeven moment kwam er een meisje aanlopen met een baby op haar arm. Dat zie je hier wel meer, maar het bleek dat beide meisjes wees waren. En dat de baby niet haar zusje was of nichtje, maar dat ze totaal geen familie waren. Beide kinderen waren ook nog een ziek, de baby het ergst en hadden ze weinig tot geen eten. De kindjes werden naar het hoofd van het dorp gestuurd en er kwam een jongen naar voren die het verhaal gehoord had en zich wou ontfermen over de kindjes. Het was ontroerend en verschrikkelijk om die twee kindjes te zien en hun verhaal te horen, maar gelukkig werd er actie ondernomen. Ze wilden graag regelen dat de twee kindjes naar Amecet werden gestuurd. Amecet is een opvanghuis voor baby's, vaak ondervoed of met Aids waar ze worden verzorg en bijgevoed worden. Dit zou natuurlijk een goeie plek zijn voor de baby! Maar hier was nog veel geregel voor nodig. Dit zou het hoofd van het dorp doen samen met een zuster van ons team. Ze kregen ook te eten en te drinken dus dat was goed om te zien. Zo'n verhaal grijpt je wel en dan zitten de emoties toch erg hoog. Later kwam dokter Ronald nog wat laten zien. Een oma met een baby in een doek in haar armen. De baby leek ongeveer drie/vier maanden, maar wat bleek; het kind was 1 jaar en 3 maanden! Het was zou klein en dun. Je kon de ribben tellen als je het blote ruggetje zag. Verschrikkelijk om te zien. Het kindje was erg ondervoed en ziek. Het kindje had al zo lang niet genoeg voedingsstoffen binnen gekregen dat ze vocht had in de beentjes. Hartverscheurend. En er waren nog meer erge gevallendie dag. Een hele oude vrouw die niet meer kon lopen, ze werd per fiets gebracht en met de fiets naar het lab en zo verder. Die vrouw had ongeveer alles wat je kan hebben en ook nog eens malaria. Of een jongentje die zulke slechte leefomstandigheden had dat zijn tenen werden aangevreten door beestjes. Verschrikkelijk naar om allemaal te zien. Maar gelukkig hebben we ze kunnen helpen! Op een gegeven moment zat ik bij Esther, waar ik ook een taak had gekregen. Ik moest in elk boekje dat Esther had overgeschreven in haar boek een vinkje zetten met een marker. Want als ze dat vinkje hadden konden ze medicijnen halen in het busje. Dus ik vinkjes zetten, niet zo heel moeilijk. Maar ondertussen kon ik wel in het boek van Esther kijken wat de mensen allemaal hadden en wat ze ervoor kregen. Heel erg interessant om te zien. Veel mensen hier hebben een simpele blaasontsteking, dat komt dan door de slechte hygiene. Maar in NL ga je snel naar de dokter, krijg je een kuurtje en is het opgelost. Maar hier gebeurd dat niet. Ook kon ik zien wie er allemaal malaria hadden. Soms gewoon kinderen van nog geen 2 jaar! Verschrikkelijk! Op een gegeven moment werd het zo druk bij ons tafeltje dat ik de namen moest omroepen van degenen van wie ik het boekje had. Maar de mensen hier hebben geen simpele naam zoals Henk en Piet, dus dat was nog een hele opgave voor me. En de mensen vonden het schitterend. Want natuurlijk zei ik hun naam fout en dat was hartstikke grappig ;) Terwijl Esther en ik druk waren met de boekjes stond de muziek al hard aan en was het een groot feest onder de mango boom. De mensen hier gaan gelijk al dansen als ze muziek horen. Geweldig om te zien! Gerben en Jannette gingen meedansen en het filmen. Geweldig! Het was net een discotheek, maar dan overdag onder de Afrikaanse zon. Prachtig beeld! Het was op een gegeven moment al tijd om te gaan, want je wilt hier wel voor het donker weer in Soroti zijn. Maar we waren nog niet klaar. Dus gauw nog een boek erbij om de boekjes over te nemen en de laatste mensen kregen hun medicijnen en toen waren we toch echt klaar. Om zes uur.. En zeven uur word het hier donker. Met z'n allen in het busje en rijden maar. Veel zwaaien en gedag zeggen. En veel dankbare mensen. Het was weer een geslaagde dag waarbij we weer ruim 500 mensen hebben kunnen helpen. In de auto werd alles even besproken. Er was veel malaria. Weer zeker een derde bij de geteste mensen. Er werden er ruim 150 getest. Ook waren er weer mensen tot geloof gekomen na het zien van de Jezus film, zo'n 25 tot 30 mensen. En natuurlijk werden de twee weesjes besproken en hoopten we allemaal dat het goed zou komen.
Na de rit van anderhalf uur waren we weer in Soroti aangekomen. Snel naar het hotel, eten bestellen en ondertussen douchen. Na het douchen nog weer een half uur wachten, eten en onder de dekens! Morgen nummer 4 en waarschijnlijk de laatste.
We zulllen zien hoe de dag dan weer gaat verlopen, je weet het hier nooit.
Groetjes en liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
